Τελικά θα καταφέρουμε ποτέ να γίνουμε σοβαροί σ’ αυτή τη χώρα; Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, να ανασκουμπωθούμε και να παραγάγουμε έργο, ικανό να μας οδηγήσει έξω από την κρίση; Θα αντιληφθούν οι κυβερνώντες ότι τα περισσότερα από τα θέματα για τα οποία ερίζουν τρόικα και κοινωνικοί εταίροι όφειλαν να έχουν ρυθμιστεί προ πολλών ετών, όπως συνέβη με τα εργασιακά στη Γερμανία επί Σρέντερ και τον περίφημο νόμο “Χαρτζ ΙV”;
Θα πάψουν οι κομματικοί μηχανισμοί να θυμίζουν θέατρο του παραλόγου, ορίζοντας κατά βούληση πού θα τοποθετηθεί κάθε φορά η δική τους “κόκκινη” γραμμή;
Οι απαντήσεις θυμίζουν σταλακτίτες πάνω από έναν κόσμο, ο οποίος δέχτηκε στωικά την καταιγίδα των φοροεισπρακτικών μέτρων, τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, τις νέες αυξήσεις της ΔΕΗ και την εκτόξευση της ανεργίας. Παρ’ όλα αυτά, ουδείς δείχνει να τον σέβεται και ουδείς μπορεί να τον διαβεβαιώσει ότι σε ένα χρόνο, σε δύο χρόνια οι αναγκαίες θυσίες του θα ανταμειφθούν στο μέτρο του δυνατού.
Αντιθέτως καλείται να αντιμετωπίσει δίχως ίχνος οργής(!) το φαιδρό του παλαιοκομματικού Κίμωνα Κουλούρη, τις αποδοκιμασίες εναντίον του Προέδρου της Δημοκρατίας κατά τη διάρκεια του εορτασμού των Θεοφανίων στη Χαλκίδα, τις δηλώσεις του κ. Ρέππα ότι “δεν τίθεται θέμα απολύσεων στον δημόσιο τομέα” (τίθεται όμως και παρατίθεται στον ιδιωτικό) ή την υπερασπιστική γραμμή Μπεγλίτη-Καστανίδη στο ενδεχόμενο να είναι εκ νέου υποψήφιος για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ ο Γ. Παπανδρέου. Τραγελαφικές εικόνες!
Το 2012 είναι έτος-σταθμός για την Ελλάδα. Στη διάρκειά του, δύο τινά μπορεί να συμβούν: ή να απογειωθούμε ως χώρα, εκπλήσσοντας τον κόσμο, ή να διασχίσουμε τον ποταμό της θλίψης, τον Αχέροντα. Ο πολίτης θα ήθελε το πρώτο.
Θα ήθελε οι πολιτικοί να ομονοήσουν και να απεμπολήσουν τον διακαή πόθο να ελέγχουν μονίμως το παιγνίδι. Θα ήθελε να ακούσει από τον πρωθυπουργό τη μία και μοναδική αλήθεια για το αύριο. Δεν του αρέσουν πια οι ωραιοποιήσεις, οι μικροελπίδες, τα υφέρποντα μηνύματα. Σταράτες κουβέντες επιδιώκει.
Θα ήθελε, τέλος, να δει το σημερινό πολιτικό προσωπικό να συρρικνώνεται και μέσα απ’ αυτήν τη συρρίκνωση να αναδειχθούν υγιείς δυνάμεις που θα αναλάβουν να πείσουν τις αποπροσανατολισμένες νέες γενιές. Δεν αναζητεί ιδανικούς ανθρώπινους τύπους ο πολίτης, αλλά άτομα με κοινό νου και σωστή αντίληψη της σημερινής διεθνούς και εσωτερικής πραγματικότητας.
Αμφίβολη η πρώτη εκδοχή. Η δεύτερη, ωστόσο, αυτή του Αχέροντα, ενέχει την τραγικότητα. Αν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις του Economist για ύφεση 7%, ενώ στον προϋπολογισμό έχει οριστεί ύφεση 2,8%, η σημερινή θολή εικόνα θα μοιάζει έργο τέχνης μπροστά σ’ αυτήν που θα εμφανιστεί στο τέλος του έτους.
Δεν της πρέπει όμως της Ελλάδας η τραγικότητα, κι ας σφάλαμε όλοι πολύ. Της πρέπει η απογείωση, η έκπληξη, η σωτηρία της.
Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή, 12.1.2012
Η Ρίτσα Μασούρα σπούδασε στη Νομική Αθηνών, εργάστηκε ως δημοσιογράφος διεθνών θεμάτων στην κρατική τηλεόραση ως το 1997 και παράλληλα στην εφημερίδα “Καθημερινή”, όπου και συνεχίζει να αρθρογραφεί.
