3.3.2014

Κοινωνία, Πολιτική

Ένας κότσυφας που τον λέγαν Σταύρο

Διαβάστε επίσης

» Η επικίνδυνη απομάκρυνση από την Ευρώπη

Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος

» Η πονηρή και η δημοκρατική νοοτροπία των Ελλήνων

Δημοσθένης Κυριαζής

» Η Δύση επανέρχεται στα καλά νέα…

Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος

» Το ευρώ έγινε 15 ετών…

Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος

» Κουκλοθέατρο: Μια ολοκληρωμένη τέχνη

Οδυσσέας Ξένος

Ένας κότσυφας που τον λέγαν Σταύρο

Κάθε τέτοιον καιρό, τα πρώτα κοτσύφια κάνουν την εμφάνισή τους στα δέντρα του Αθηνών. Στέκονται βιαστικά, εξερευνούν, γοητεύουν με τη λυγερότητά τους, κάποιες φορές τραγουδούν, ξαφνιάζοντάς μας και διαλύοντας, έστω για λίγο, τα σύννεφα σκέψης που τον καιρό αυτό μάς βαραίνουν.

Όπως εμφανίζονται, έτσι πετούν μακρύτερα, επιτείνοντας τη μελαγχολία εκείνων που θα ήθελαν να ξεκουράσουν το βλέμμα πάνω τους λίγο περισσότερο… αλλά τα κοτσύφια δεν πλησιάζουν πραγματικά, απλώς χαιρετούν τους ανθρώπους και συνεχίζουν το πέταγμά τους.

Τον Σταύρο Θεοδωράκη τον κοιτούσα πάντα με δυσπιστία. Κατά καιρούς μού άρεσαν οι λούμπεν δημοσιογραφικές του βόλτες στα παραπήγματα της κοινωνίας, αν και σχεδόν πάντοτε οι εκπομπές ολοκληρώνονταν χωρίς την απαιτούμενη στροφή προς το συμπέρασμα. Not quite there, yet, που λένε και οι Άγγλοι.

Δημοσιογραφικά οι καταγραφές του είναι ενδιαφέρουσες. Συνδυάζουν το on-the-road στυλ με ερωτήσεις άμεσες, οι οποίες, όμως, παραμένουν στο επίπεδο της συλλογής στοιχείων και μαρτυριών μέσα από το γοητευτικό βλέμμα της κάμερας, η οποία θωπεύει το θυμικό των κατά τόπους Ελλήνων – όμως, το intelect στοιχείο υπολείπεται, όταν έρχεται η ώρα της σύνθεσης.

Προσπαθώ να ξεχάσω την κακή στιγμή της συνέντευξης με τον Μιχαλολιάκο, κατά την οποία, δυστυχώς, το στακάτο μετα-μοντέρνο ύφος υπέστη (τηλεοπτική) ήττα βαριά από το Μανιάτη αρχι-Χρυσαυγίτη. Ήταν σαν μια στιγμή να συγκρούστηκαν δύο θολερές κουλτούρες και νίκησε η πιο μπρουτάλ.

“Το Ποτάμι” είναι ένα ενδιαφέρον πείραμα στο βαθμό που δεν είναι αποτέλεσμα οργανωμένης προσπάθειας του “συστήματος” να “στήσει” αυτό -που εκείνοι που γνωρίζουν υποστηρίζουν ότι- είναι αναγκαίο εδώ και καιρό: μία grassroots πρωτοβουλία, η οποία θα προσελκύσει, με αυθεντικό και άναρχο (δηλαδή, διαδικτυακό) τρόπο την προσοχή του κοινού, και με όπλα την απλότητα και την κοινή λογική θα αποτελέσει μοχλό πίεσης των ηθελημένα αδρανών (παλαιο)πολιτικών…

Ο Σταύρος είναι το νέο πρόσωπο στο πολιτικό σκηνικό. Μόλις τώρα άλλαξε σελίδα, αν και ο φράχτης μεταξύ δημοσιογραφίας και πολιτικής είναι απελπιστικά χαμηλός. Η απαιτούμενη τεχνοκρατική παρέα που θα μετατρέψει την κίνηση σε εναλλακτικό σχέδιο, προς το παρόν παραμένει στο παρασκήνιο.

“Δεν ξέρω πως να αρχίσω,” λέει με μεταμοντέρνα απλότητα στο μονόλογο μανιφέστο. “Μόνο Σταύρο με λένε, μόνο Σταύρο…” θα συμπλήρωνε ο Νιόνιος με τα λόγια του κότσυφα.

Θα δούμε…

blog comments powered by Disqus

Γράφει ο Δημήτρης Καμάρας

Δημήτρης ΚαμάραςΟ Δημήτρης Καμάρας είναι δημοσιογράφος (PhD, London). Εχει εργαστεί σε εφημερίδες, στο διαδίκτυο και στον τομέα της πολιτικής επικοινωνίας και στρατηγικής.

» Θέματα

"αγανακτισμένοι" crisis Egypt Goldman Sachs greece politics PSI Syria αγορές ΑΕΠ Αθήνα αλλαγές αλλαγή ανάπτυξη Ανδρέας Παπανδρέου ανεργία αντιπολίτευση αξίες Απεργία Αραβικές Χώρες Αριστερά Βενιζέλος Βερολίνο βιομηχανία Βουλή Βρυξέλλες Γερμανία Γιώργος Παπανδρέου γραφειοκρατία γυναίκες ΔΗΜΑΡ Δημοκρατία δημόσιο Δημοσιογραφία Δημοσιογράφοι δημόσιος τομέας δημοσκοπήσεις δημοψήφισμα διαδίκτυο διακυβέρνηση διαρθρωτικές αλλαγές διατροφή διαφήμιση διαφθορά διεθνή διεθνής οικονομία ΔΝΤ δραχμή ΕΕ εκλογές Ελλάδα έλλειμμα Ελληνες ελληνική οικονομία εξουσία ΕΟΚ επενδύσεις Επικοινωνία επιχειρηματικότητα επιχειρήσεις εργασία ευρώ Ευρωζώνη Ευρωπαϊκή Ενωση Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Ευρώπη Εφημερίδες ηγεσία ΗΠΑ Ισπανία καθημερινότητα καπιταλισμός Καραμανλής κατανάλωση κεντροδεξιά Κίνα ΚΚΕ Κοινωνία κόμματα κομματισμός κουλτούρα κούρεμα κράτος κρίση κυβέρνηση λαϊκισμός Λιβύη λιτότητα Λουκάς Παπαδήμος μάνατζμεντ Μέρκελ Μέσα Ενημέρωσης μεταρρυθμίσεις ΜΜΕ Μνημόνιο μουσική ΝΔ Νέα Δημοκρατία νοοτροπία οικονομία οικονομική θεωρία οικονομική κρίση οικονομική πολιτική ΟΟΣΑ παγκοσμιοποίηση παιδεία Παπαδήμος Παπανδρέου παραγωγή ΠΑΣΟΚ ποιότητα ζωής πολίτες πολιτικά κόμματα πολιτική πολιτικοί πολιτικός λόγος πολιτισμός πρωθυπουργός πτώχευση Σαμαράς Σημίτης συναίνεση Συνδικαλισμός συνείδηση συνεργασία Σύνοδος Κορυφής Σύνταγμα Συρία ΣΥΡΙΖΑ τέχνη τεχνολογία τηλεόραση τράπεζες τρόικα Τσίπρας υγεία φιλελευθερισμός φτώχεια χρεοκοπία χρέος χρηματιστήρια ψηφιακή τεχνολογία