Οι διάφοροι γελωτοποιοί της οικονομίας που αναζητούν “επαχθή” χρέη και πιπιλίζουν την καραμέλα των συνομωσιών και άλλων συναφών ηλιθιοτήτων, ίσως κάτι να κέρδιζαν σε γνώση αν αφιέρωναν λίγο χρόνο σε στοιχειώδη μαθήματα οικονομίας. Και ένα από τα μαθήματα αυτά είναι ο ρόλος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών στην διαμόρφωση του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους σε μία συγκεκριμένη χώρα.
Στην Ελλάδα, αμφότερα τα χρέη αυτά συμποσούνται στα 630 δισεκ. ευρώ, από τα οποία τα 360 δισεκατ. είναι το κρατικό χρέος. Αυτό δε το απίστευτο χρέος, που είναι το δεύτερο μεγαλύτερο κατά κεφαλήν στον κόσμο, οφείλεται στο χαοτικό έλλειμμα του Ισοζυγίου Τρεχουσών Συναλλαγών (ΙΤΣ).
Όπως διδάσκει η οικονομική θεωρία, το ΙΤΣ κάθε χρονιάς είναι το άθροισμα των συναλλαγών της χώρας με το εξωτερικό (εκτός των λεγόμενων λογαριασμών κεφαλαίου, που περιλαμβάνουν τις αγορές και πωλήσεις περιουσιών) και είναι ίσο με το άθροισμα των ελλειμμάτων του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα. Το έλλειμμα του ΙΤΣ κάθε χρονιάς προστίθεται στο έλλειμμα της προηγούμενης χρονιάς. Ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία, το έλλειμμα του ΙΤΣ κάθε χρονιάς ήταν πολύ μεγάλο γιατί η χώρα μας δανειζόταν πολλά λεφτά επειδή είχαμε μπει στο ευρώ και τα επιτόκια ήταν πολύ χαμηλά. Έτσι, όλα μαζί τα ελλείμματα των ετήσιων ΙΤΣ, δηλαδή το εξωτερικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, έφτασαν στα 610 δισεκ. ευρώ.
Το ΙΤΣ είναι το άθροισμα του εμπορικού ισοζυγίου (εμπόριο βιομηχανικών και αγροτικών προϊόντων), του ισοζυγίου των υπηρεσιών (τουρισμός, μεταφορές), του ισοζυγίου εισοδημάτων (εισπράξεις και πληρωμές για τόκους, μερίσματα, κέρδη, συντάξεις) και του ισοζυγίου μεταβιβάσεων (ευρωπαϊκά προγράμματα και εμβάσματα μεταναστών), και απεικονίζει στο μεταλύτερο ποσοστό του το συνολικό οικονομικό αποτέλεσμα όλων των παραγωγικών κλάδων. Το άθροισμα των ελλειμμάτων των ΙΤΣ από το 1999 μέχρι το 2009 είναι 166 δισεκατ. ευρώ και αυτό οφείλεται πάνω από όλα καθοριστικά στο άθροισμα των πελώριων εμπορικών ελλειμμάτων κάθε χρονιάς, που φθάνει στο ίδιο διάστημα στα 279 δισεκ. ευρώ!!
Στο παραγωγικό αυτό κενό των 279 δισεκατ. ευρώ συμβάλλει περισσότερο η βιομηχανία, αφού η γεωργία είναι πολύ μικρότερη, με ελλείμματα κάτω από τα 2 δισεκατ. τον χρόνο. Το ποσοστό συμμετοχής της βιομηχανίας στο συνολικό παραγόμενο προϊόν της οικονομίας το 1981 είναι στο φυσιολογικό 20% του ΑΕΠ, δηλαδή στα ίδια επίπεδα περίπου με των άλλων υπό ανάπτυξη ευρωπαϊκών χωρών. Από το 1981, η βιομηχανία συντρίβεται με σύστημα και το προϊόν της μειώνεται και φθάνει περίπου στο 12%-13% του ΑΕΠ –όταν οι υπό ανάπτυξη χώρες της ΕΕ-27 εμφανίζουν ποσοστά που φθάνουν μέχρι και 30% του ΑΕΠ! Η απόκλιση της Ελλάδας από τις άλλες χώρες της ΕΕ είναι πελώρια. Η αποβιομηχάνιση έχει σαν αποτέλεσμα την τεράστια αύξηση του εμπορικού ελλείμματος.
Από τα στοιχεία, τα οποία έχουν παρθεί από τον ΟΠΕ (Οργανισμό Εξαγωγών), παρατηρούμε ότι σε κάθε μία εξαγωγή κάνουμε ως χώρα περίπου τρεις εισαγωγές. Αυτή η αναλογία διαμορφώνει το τεράστιο εμπορικό έλλειμμα της χώρας, αυτή μετά διαμορφώνει το μεγάλο ΙΤΣ, αυτή τελικά το εξωτερικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό.
Με άλλα λόγια, αυτοί που κατέστρεψαν την παραγωγή στην χώρα, αυτοί που σε μία εικοσαετία ακύρωσαν 660 άμεσες ξένες επενδύσεις, αυτοί που με τις 6.600 απεργίες από το 1991 μάς κόστισαν 60 δισεκατ. ευρώ, σήμερα, λέει, είναι “αγανακτισμένοι” και ζητούν και τα ρέστα.
Ο Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος είναι δημοσιογράφος. Επίτιμος διεθνής πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και πρώην πρόεδρος της ΈΣΠΗΤ.
